Hlutfall ¹³C / ¹²C

Í gufu- og vatnshvolfi jarðar er að finna tvær stöðugar samsætur kolefnis, ¹³C/¹²C. Yfirleitt er þetta hlutfall stöðugt en getur þó breyst.

Við ljóstillífun tekur plöntusvif fremur léttari kolefnissamsætuna, ¹²C, til sín en þá þyngri, ¹³C. Hlutfall ¹³C/¹²C samsæta kolefnis í yfirborðssjó breytist þó ekki því að samsæturnar skila sér aftur við stöðuga og jafna rotnun. Ef leifar lífvera kaffærast og kolast í stórum stíl en rotna ekki breytist þetta hlutfall þannig að ¹³C/¹²C hækkar.

Mælingar á súrefnis- og vetnissamsætum eru gerðar með massagreini ◊ og eru niðurstöður mælinga á súrefninu gefnar upp sem δ¹³C og lýsir hún mismun á hlutfalli ¹³C/¹²C í sýninu sem rannsakað er (sýni) og viðmiðunarsýni ek. staðalsýni (staðall). Mismunurinn er gefinn upp í ‰

Hér gefur hækkandi gildi á ¹²C lækkandi hlutfall fyrir ¹³C/¹²C og þar af leiðandi lækkandi δ¹³C.

Út frá gildi δ¹³C í steingerðum sjávarlífverum og kalksteini má segja til um það ástand sem ríkti í höfunum þegar leifar lífveranna féllu til botns. Þegar lífrænar leifar grafast og kolast hækkar δ¹³C. ◊. ◊. ◊

Það kolefni sem bundið er í svokölluðum kolhydrötum [clathrate] eru með afar lágt gildi δ¹³C uþb. – 65 ‰.

Sjá meira um hringrás kolefnis.

Sjá um útdauðann mikla í lok perm.

Sjá ennfremur δ¹⁸O.

Sjá einnig: um súrefni á frumlífsöld.