Fátt prýðir íslenskt landslag fremur en fannhvítir tindar fjalla og jökulfannir. Jöklar eru algengir í köldu úrkomusömu loftslagi þar sem meiri snjór fellur en svo að hann nái að leysa yfir sumarið. Við slíkar aðstæður verða til snjófyrningar en lægstu mörk þeirra kallast snælína ◊ ◊ ◊ ◊ eða hjarnmörk. Hæð snælínu er háð veðurfari og ræðst einkum af samspili úrkomu og lofthita. Hæð hennar er lægst á heimskautunum þar sem hún er við sjávarmál en hæst við hvarfbaugana. Í hlíðum Kilimanjaró í Austur-Afríku liggur snælínan í um 5500 m h.y.s. Hér á landi mun snælínan vera lægst, um 600 m, á Hornströndum. Sunnan Vatnajökuls er snælínan í um 1000 - 1100 m h.y.s., en 1300 − 1400 m við jökulinn norðanverðan. Í Ódáðahrauni liggur hún enn hærra því þar er Herðubreið, ◊ sem er 1682 m há og jökullaus.

Jökull er að mestu ís úr umkristölluðum snjó sem skríður undan eigin þunga. Um 1/10 hluti jarðar er hulin jökulís en það er einmitt álíka hlutfall og hér á landi. Mestur hluti jökla er innan heimskautsbauganna og eru jökulbreiður Suðurheimskautslandsins og Grænlands einar sér um 95% allra jökla jarðar. Jökulís Suðurskautslandsins nær um 3600 m þykkt og samanlagt rúmmál hans er um 24 · 10⁶ km³ en það myndi nægja til að hækka yfirborð sjávar um 60 m ef allur sá ís bráðnaði.